Boekscout Auteursblog - verhalen van en door auteurs

Tijd: Pensioen, meer tijd om te schrijven. En mijn boek De Waterverzamelaar zag het licht. En nu stond niets me meer in de weg om het verhaal met de werktitel ‘De Antieke Lift’ uit te brengen. Het verhaal dat ik intussen door en door kende. Ik kon het dromen. Maar… ik twijfelde. Op Instagram kwam toevallig (???) een advertentie voorbij met een bericht over een online cursus ‘Authentiek schrijven’. Het was toch corona en we zaten voornamelijk thuis, dus misschien was een cursus een goed idee. En misschien wist ik dan ook of het verhaal dat ik nu eindelijk wilde publiceren goed in elkaar zat. Maar authentiek? Was het dat al niet?Verklaring: Je bent authentiek als je trouw bent aan je innerlijk, aan je morele principes en op een oprechte manier handelt. Als je verantwoordelijkheid neemt voor je gevoelens en daden en ook doet wat echt belangrijk voor je is.De cursus zou me misschien uitleggen hoe ik te werk moest gaan, maar ik dacht dat bovenstaande uitleg al van toepassing was op mijn werk.Hoofdpersoon: Het belangrijkste dat ik oppikte was dat de hoofdpersoon iemand moest zijn waarmee de lezer zich kon identificeren. Dat had mijn hoofdpersoon niet echt. Die was net iets te oud. Ik moest een andere hoofdpersoon ten tonele brengen. Maar hoe en wie? Weet je het nog, van die engel? Ik neem je mee in het vervolgblog.Groetjes, Peta

Een musical deels herschrijven, dat zou het worden. (Zie vorige blog.) De songs heb ik gevonden, de teksten herschreven en tijdens het laatste proces bracht ik het onder de aandacht van de voorzitter en regisseur van de musicalvereniging. Er was geen denken aan dat een amateurvereniging een onbekend stuk zou opvoeren. Het was een te groot risico. Kaarten zijn duur en publiek gaat voor safe. Dus bekende producties zoals My Fair Lady, die werden voor het voetlicht gebracht. De teleurstelling was weer groot. Is het niet vaak hetzelfde bij startende schrijvers? Onbekend maakt onbemind?Herpakken: Mijn andere of nieuwe verhalen kregen toen voorrang. Ook kreeg ik uitdagingen in mijn werk. Nieuwe banen, nieuwe opleidingen etc. Het leven was roerig. Maar de drang om uit te geven bleef, die was groot. Maar nu was daar, door het werk, niet genoeg ruimte voor. Op de kast zette ik een groot bord dat ik gemaakt had van een bekende tekst: Keep whispering your heartdreams, because you never know when your angel is listening! En mijn heartdream werd: als ik met pensioen ben, dan heb ik tijd om alles wat er bij een boek uitgeven komt kijken op te pakken. Dan moet het gebeuren! En mijn angel heeft geluisterd!Ga je mee naar hoe het verder ging? Tot het volgende blog, groetjes, Peta

In mijn vorige blog tipte ik het al aan: een musical. Wat was het een genot om het verhaal om te zetten in een script. Natuurlijk moesten er ook liedjes in komen en muziek gecomponeerd worden. Dat laatste kan ik niet zelf en ik ging via internet op zoek naar een componist. Internet was eind jaren ’90 nog niet het Internet van heden. Maar ik ben gek op het ontdekken wat je met computerprogramma’s allemaal kunt doen, dus dat kwam goed.Componist: En daar was hij, een jonge componist uit Rotterdam. Die zag het wel zitten. Intussen stelde ook een producent zich beschikbaar om het eventueel op de planken te krijgen. Dat zag er goed uit. Maar jongens, Rotterdam was ver weg, daar ging ik niet elke week naartoe. En toen versnelde het privéleven van de componist. Een eigen zaak opzetten, huwelijk en kind maakten een eind aan de tijd die hij aan mijn stuk kon spenderen. Dat was tenslotte liefdewerk oud papier zolang het niet uitgebracht was. De producent haakte daarna ook af, het duurde allemaal te lang.Bestaande liedjes. 'Mamma Mia' kwam en natuurlijk: dat kon ik ook proberen, bestaande melodieën gebruiken. En opnieuw ging het hele verhaal weer door mijn vingers en zocht ik naar geschikte melodieën. Heerlijk, wat heb ik dit verhaal vaak onder handen gehad en wat heb ik er met veel plezier mee geworsteld. Maar hoe werd het dit uiteindelijke boek? Ga je mee naar hoe het verder ging? Tot het volgende blog, groetjes, Peta

Mijn nieuwste boek, dat je kunt aanschaffen vanaf vrijdag 13 oktober, zag zijn oorsprong in 1996. Dat lijkt nu wel een heel oud verhaal, maar niets is minder waar. Het boek dat nu wordt uitgegeven is supernieuw! Maak je geen zorgen!Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen: Het oorspronkelijke verhaal zag het levenslicht onder de werktitel: ‘De antieke lift’ Een mooi verhaal en filmisch geschreven. Dit verdiende een uitgever of misschien was het wel iets voor een serie op televisie? Dus ik besloot, naast het benaderen van uitgeverijen, Joop van den Ende producties aan te schrijven. Je ziet de reactie van deze productiemaatschappij in de foto bijlage. Positief bericht, maar van op de plank liggen word je stoffig. Het is daar althans nooit onder het stof teruggevonden. Goed voor jullie want de nieuwe versie is zo anders, zoveel mooier nog.Musical: Ik liep dus weer vast in het publiceren. Maar dit leuke verhaal verdiende toch meer? Aangezien ik zelf tussen 2001 en 2022 heb gespeeld in talloze musicals en operettes leek het me een leuk idee om mijn verhaal van ‘De antieke lift’ om te zetten naar een musicalversie. Een prachtig proces. Hierover vertel ik graag meer in het volgende blog!Tot het volgende blog, groetjes, Peta

Afgewezen: Dit eerste boek (zie vorig blog) werd door alle benaderde uitgeverijen afgewezen. Ik paste niet in hun profiel. Totdat eind jaren 90 één uitgever wel interesse had. Maar een rekensom deed hem besluiten om er toch de stekker uit te trekken. Hij voorzag dat het boek, wat in het dorpje Zwiep gesitueerd was, slechts in een kleine kring rond Zwiep verkocht kon worden. In dat geval kwam hij niet uit de kosten. Die aanname heeft me altijd verbaasd. Een boek over bijvoorbeeld Amsterdam wordt toch ook niet geweerd buiten die stad…? Met de verhalen die ik daarna ook weer onder de aandacht van uitgeverijen probeerde te krijgen liep ik tegen dezelfde muur op.Millennium: De tijd verstreek, een nieuw millennium bracht het uitgeven in eigen beheer model. Hier lagen misschien kansen. Maar nu was ík er niet aan toe. In 2014 las ik in de krant opeens dat bakker Postel overleden was. En in mijn hoofd klonk een stemmetje: En wanneer ga jij het nu eens echt doen? Waar wacht je op? Ik besloot om dan toch maar naar een ‘uitgeven in eigen beheer platform’ te gaan en bracht mijn eerste boek uit. Die eerste: doodeng!Gevonden: Er volgden nog zes boeken en toen vond ik het tijd om het weer eens bij een uitgeverij te proberen. Ik vond Boekscout! Ik neem je mee in mijn belevenissen rondom mijn nieuwe boek die nu bij een échte uitgeverij het licht zal zien.Tot het volgende blog, groetjes, Peta

Schrijven: ik was zeventien jaar toen mijn eerste berichtje in de krant verscheen. De Meppeler Courant van november 1972. In de jaren daarna volgden tientallen berichten van of over mij in de lokale kranten.Op het voortgezet onderwijs schreef ik mee voor de schoolkrant, voor het verenigingsblad van de gymvereniging van de kinderen idem. De wekelijkse nieuwsbrief van ’s Gravenstad muziektheater volgde daarna en nu schrijf ik alweer twee jaar mee met de maandelijkse Erfgoednieuwsbrief van het Erfgoedcentrum Zutphen.Verhaal: Toen ik in 1980 moeder werd en veel thuis zat, helaas stam ik uit de tijd dat je ontslag kreeg als je moeder werd, begon ik zelfs verhalen te schrijven. De aanleiding voor mijn eerste echte verhaal was een nachtwandeling met de kinderen van het gymkamp. Onder leiding van bakker Postel uit Zwiep kregen we in het donkere bos het verhaal van de Witte Wieven te horen. Te ontdekken wat dat deed met de kinderen deed me inzien wat een impact zo’n verhaal had. Ik benaderde Postel en vroeg of ik toestemming had om hier een verhaal over te mogen schrijven. En zo ontstond mijn eerste boekverhaal.Tot het volgende blog, groetjes, Peta5-9-2023

Meppel 1954, geboren: Margaretha de Wolde.Je naam leren uitspreken: zo’n lange voornaam verhaspelde ik als Peta. Dat bleef zo. Peta bleef het ook voor iedereen in familie, school en bij clubjes. Alleen bij de rapportuitreikingen op de lagere school hoorde ik mijn echte naam. Ik was elke keer weer verbaasd. Dit hoorde zo ‘niet’ bij mij. Mijn ouders bedachten dat ik, wanneer ik mijn echte naam zou willen gebruiken, ik dat moest doen bij de wisseling naar het voortgezet onderwijs. Zo werd besloten, maar ook daar werd het verhaspeld, nu naar: Margreet. Thuis en in mijn familie, en de bekenden uit mijn jeugd, daar bleef iedereen mij gewoon Peta noemen. Ik werd zo’n beetje half-half, het lag er maar aan bij wie of waar ik was hoe men mij aansprak.In 1974, kreeg ik een werkkring in Zutphen. Ook hier werd Margaretha al snel Margreet. Ondertussen raakte ik, door verhuizen et cetera, steeds meer mensen kwijt die me nog aanspraken met het vertrouwde Peta. Dat vond ik toch jammer. Ik was en ben Peta. Ook mijn achternaam veranderde door het huwelijk. Ik heet nu Margreet Keijzer.Pseudoniem: Er knaagde iets! Mijn besluit viel toen ik veel creatieve dingen ondernam. Ik wilde mijn oude en vertrouwde naam, die ik miste, weer in ere herstellen. Ik besloot mijn voorletter en de eerste letter van mijn gehuwde naam, als initialen te gebruiken en daaraan de toevoeging Peta te geven. Ik ben weer een beetje terug bij mijn roots. Mijn pseudoniem voor al deze creatieve dingen, waar ook het schrijven bij hoort, is dan ook: M.K. Peta.Tot het volgende blog, groetjes, Peta5-9-2023