En daar was ze, mijn hoofdpersoon!
En daar was ze! Daar was ze opeens, Paula! Ik kende haar niet, maar opeens was ze de hoofdpersoon in mijn verhaal. Paula die op zeer jonge leeftijd in Argentinië op straat (even) achtergelaten was door haar biologische moeder. Had nou niemand gezien waar deze jonge moeder was gebleven? Was iedereen te druk met zijn eigen dingen om op te letten? En waarom was Paula achtergelaten? Was haar
moeder even iets te eten halen en had ze misschien onderweg een ongeluk gehad? Wie zou het zeggen. Maar dit kleine meisje kwam in het weeshuis terecht en niemand die wist wie ze was. Ze kreeg de naam: Paula.
Adoptie: Paula werd enkele maanden daarna geadopteerd door een Nederlands stel en ze kreeg een nieuwe kans op een gezinsleven. Maar haar adoptievader kreeg het al snel moeilijk met de kleine Paula die hechtingsproblemen had. Het kleine meisje was bang dat ze weer iemand moest loslaten die ze juist in haar hart zou hebben gesloten. Eerst haar moeder weg, dan de bekend geworden gezichten van de weeshuiszusters weer achterlaten. In een land komen waar iedereen een vreemde taal sprak en je afscheid moest nemen van je taal, het laatste dat je bond aan je geboorteland. En toen kwam het moment dat ook de nieuwe vader niet meer thuiskwam na het werk…
Jeugd: Linda, haar adoptiemoeder, gaf haar een fijne jeugd. Paula kwam niets te kort. Ze leerde goed, had vrienden en een bijbaan als vakkenvuller bij de Appie. Nu Paula achttien jaar was geworden gingen ze samen naar Argentinië om naar haar biologische moeder te zoeken.
Buren: Paula en haar moeder Linda hadden goed contact met buurvrouw Annelies en haar zoon Koos. Koos, journalist en een aantal jaar ouder dan Paula, was regelmatig een rots in de branding voor Paula. Paula dacht er ook over om een studie journalistiek te gaan volgen. Koos vroeg haar om mee te gaan naar een evenement waar hij een verslag over moest maken. En toen begon de ellende!
Lees het in mijn nieuwe boek dat vrijdag de 13e.
uitkomt bij Boekscout. De titel houd ik nog even geheim.
Ik neem je graag mee in het vervolgblog.
Groetjes, Peta
